Maryam Rajavi calls for action to prevent Iran from destroying graves, removing traces of victims of 1988 massacre

Maryam Rajavi calls for action to prevent Iran from destroying graves, removing traces of victims of 1988 massacre

The Secretariat of the National Council of Resistance of Iran

The President-elect of the National Council of Resistance of Iran, Mrs. Maryam Rajavi, urged the UN Secretary-General, the UN Security Council, the UN Human Rights Council, the UN High Commissioner for Human Rights, and international human rights organizations to immediately take action to prevent the Iranian regime’s systematic destruction of the graves of victims of the 1988 massacre in Iran and removal of the traces of this massacre throughout the country, particularly in Ahvaz.

As the clerical regime’s efforts to prevent the growth of the Call-for-Justice movement has failed and it has not managed to send the massacre of Iranian political prisoners into oblivion, the ruling mullahs are desperately trying to remove the traces for this massacre in a bid to evade the consequences of this genocide and great crime against humanity, Mrs. Rajavi added.

She warned that the destruction of the graves of the martyrs --whether aimed at inflicting a vicious psychological torture on their families or at removing the evidence of this crime against humanity-- is a major crime in itself whose masterminds and perpetrators must face justice and be held accountable.

The inhuman clerical regime has in recent weeks razed the graves of the victims of the 1988 massacre and other victims of execution in the 1980s in Ahvaz, capital of Khuzestan Province (in southwestern Iran), and is constructing roads in their place in order to remove all traces of these graves.

In late June, the regime had demolished the graves of PMOI martyrs in Vadi-e Rahmat Cemetery in Tabriz, capital of East Azerbaijan Province (northwestern Iran). In the previous month, the mass graves of the martyrs of the 1988 massacre and other PMOI martyrs in Behesht-e Reza Cemetery in Mashhad, capital of Razavi Khorasan Province (northeastern Iran), had been destroyed on the orders of the clerical regime’s officials.

Secretariat of the National Council of Resistance of Iran

July 27, 2018

Iranian Government Tries to Make People Believe That Sanctions Will Have No Effect Economy 17 July 2018

Iranian Government Tries to Make People Believe That Sanctions Will Have No Effect Economy 17 July 2018

Share

Iran Focus

London, 17 July - Ever since U.S. President Donald Trump announced that Iran would once again face the sanctions that were lifted when the 2015 nuclear deal was signed, officials in the country have tried to downplay the impact that they will have. Several officials have publicly said that sanctions are nothing more than a minor inconvenience and other officials have said that Iran is perfectly capable of adapting to sanctions and finding ways around them, as it has done in the past.

However, the Health Minister of Iran, Hassan Ghazizadeh, said at the weekend that the impact will not be quite as easy to deal with as some officials are making out. The Health Minister is a very outspoken official that is not a fan of President Hassan Rouhani. He said that the upcoming sanctions are a “storm” that will “rattle our lives” and said that there is no point in pretending that it is not the case.

He said: “Two choices lay ahead - either to deny the status quo and say that everything is set in peace until the storm hits and shatters everything, or accept that the storm is definitely coming.”

The Rouhani government is going to great lengths to reassure the public that the situation is under control and that sanctions are not going to have an adverse effect on the country’s economy. However, the Iranian people are not easily fooled and they know that the sanctions will have an impact.

There has been a campaign set up with the aim of making the population feel reassured, and there is a lot of talk about resilience. This is something that the people have become used to over the years, and they know that the promises made by the government mean nothing.

Despite the messages of positivity and the fudged reports that attempt to portray the economic situation as being positive, the market is showing that the situation is anything but good. Prices for gold are on the increase. In one trading session alone, there was a 6 per cent rise.

The national currency of Iran, the Rial, has also fallen way below the dollar – around 8,400 Rials to the dollar.

Food products in the country have also been significantly impacted and poultry has hit its highest cost ever – approximately 9,200 Rials per kilo. This is an increase of 80 per cent since last year. Grains and milk are also being affected by a major price increase.

The Iranian government cannot hide these facts and of course the average Iranian has noticed and been affected.

The Iranian government is saying that inflation is below 10 per cent, but experts in the field are saying that inflation in the country is at more than 130 percent.

Although the people of Iran are affected by all of this, they are actually supportive of the sanctions. They know that the Mullahs need to be pressured and finally toppled by them and their organized Resistance.

Who is the alternative to Iran’s regime?

Who is the alternative to Iran’s regime?

The Iranian Diaspora is planning to hold its annual convention on June 30th in Paris

Analysis by PMOI/MEK

June 22, 2018 - Following the ongoing Dec/Jan protests aimed at bringing freedom for Iran’s suffering people, there are two vital issues at hand:

1. Overthrowing the mullahs’ dictatorship
2. The alternative to this regime

The more we trek forward, the question of who is this regime’s alternative becomes all the more imperative. In such sensitive circumstances it is quite natural to see many parties claiming to be the alternative to Tehran’s mullahs.

It is also natural that all groups and individuals, associated or non-associated to a third party, those willing to sacrifice and opportunists seeking to jump at the opportunity, are surfacing and claiming to be patriotic in nature and opposing the ruling apparatus.

This resembles the end of winter and the arrival spring, bringing about the birth of plants. Alongside flowers, however, we also witness the growth of weeds. Next to flowers we see tall and powerful trees full of leaves and blossoms.

When the air speaks of a revolution and change, there are many parties seen rising from their sleep ready to hijack the ruling state, and willing to resort to any and all deceptive measure necessary.

They begin to claim of having a long struggle history against the ruling regime, forging records of years in jail and enduring torture. Worst of all, through demonizing propaganda, they begin to hinder the efforts of truly democratic entities seeking to bring about real change.

In such circumstances, the question is who is the true alternative to Iran’s regime?

The history of revolutions across the globe provide the following realities:

1) An alternative organ has members willing to sacrifice their all, and its enmity against the ruling regime is crystal clear for all parties.

This entity, involved in a continuous war against  the enemy, has seen many of its members lose their lives fighting for their people.

This entity also has seen many of its members imprisoned by different regimes ruling their country. These prisoners are resilient in the face of torture and harsh conditions, leading to their execution.

This entity has complete faith in its objective, being freedom for its people.

2) This alternative has roots in its nation and has risen for their cause.

3) This alternative has access and relies on popular sources for its intelligence. When the enemy launches massive clampdowns, this alternative’s roots amongst the people allows it to obtain intelligence from the ruling regime and expose their true nature to the outside world.

For example, the revelations made by the Iranian opposition People's Mojahedin Organization of Iran (PMOI/MEK) regarding the Iranian regime’s clandestine nuclear program.

4) A true alternative should not be associated to any foreign power. It must be independent to the very meaning of the world and especially rely financially on its people and supporters.

5) This alternative must have a strong, democratic organization.

6) This alternative must have a specific leadership established around the cause of opposing the ruling regime and through the years proving its honesty and competence. The leadership must be fully involved in the struggle against the ruling dictatorship, paying the very price of all the sufferings.

7) This alternative must represent people from all walks of life in society and focus its efforts to establish a democratic state.

8) This alternative must be recognized on a global scale and establish this recognition through years of struggle.

Looking at Iran, the only entity fitting such criteria is the Iranian opposition National Council of Resistance of Iran (NCRI), a parliament-in-exile led by NCRI President Maryam Rajavi.

The Iranian Diaspora is planning to hold its annual convention on June 30^th in Paris to express their support for democratic change in Iran.

Visit this website for more information about the Iranian opposition convention.

EU choosing Iran over the US is illogical, to say the least

EU choosing Iran over the US is illogical, to say the least

European Unoin flags

Analysis by PMOI/MEK

June 22, 2018 - Following the U.S. President Donald Trump’s decision to exit from the highly flawed Iran nuclear deal, formally known as the Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA), the European Union is striving to somehow safeguard the pact. EU’s main objective appears to be further normalizing trade and economic relations with Tehran.

This is already sending influential signs to other global parties, indicating the EU has chosen to side with the Iranian regime and not the U.S., and as a result not the Iranian people. While the Trump administration is reinstalling sanctions against the mullahs’ regime and warns further and more effective measures are in the making, Brussels continues to only take its short-term economic benefits into consideration.

U.S. Secretary of State Mike Pompeo – making significant noise recently with four tweets focusing on the Iranian regime in a mere 36 hours – specifically made it clear that Tehran would come under the “the strongest sanctions in history” if the mullahs refuse to alter their Middle East behavior that is wreaking havoc across the region.

The attempts made by the EU are unprecedented, as the bloc is seen appeasing the mullahs’ demands by succumbing to their economic and political demands. Iranian regime Supreme Leader Ali Khamenei is clearly listing new conditions for Tehran to remain loyal to the deal. Needless to say the regime’s Deputy Foreign Minister Abbas Araqchi has recently described theJCPOA as being in ICU and hinting the regime will likely be exiting the deal within weeks.

Khamenei has gone as far as demanding Europe to guarantee “Iran’s oil sales will not suffer, Tehran would resume enrichment activities that are currently prohibited.”

Certain is the fact that the EU will be considering the benefits of siding with Iran, while going against Washington’s wishes and being left to face the consequences. It goes without saying that the Green Continent’s relations with the U.S. is of strategic importance.

This political miscalculation by the EU will most definitely render significant setbacks for the bloc as the Trump administration remains steadfast on its firm policy vis-à-vis Iran’s rogue regime.

Unfortunately, what EU leaders are failing to understand is the fact that such a policy of siding with Tehran plays into the hands of Iran’s mullahs, causing a rift between the EU and the U.S.

Instead, the EU should be holding Iran’s mullahs responsible for their human rights violations at home and regional ambitions that has left millions in numerous countries suffering in misery.

Knowing the EU considers its partnership with the U.S. very dire, and the dismal $25 billion annual trade relation with Iran’s regime is nothing in comparison to the $600 billion exports to the US., the outcome is quite palpable.

Obvious is the fact that the EU’s interest lies in siding with the U.S., geopolitically, strategically, militarily and economically speaking.

Iranians opposition supporters inside Iran supporting #FreeIran convention

Iranians opposition supporters inside Iran supporting #FreeIran convention

MEK supporters inside Iran campaign for #FreeIran

Report by: PMOI/MEK inside Iran

Iran, June 20, 2018 - With only 10 days left to the Iranian opposition convention planned for June 30^th in Paris, a long list of videos are arriving from inside Iran showing many groups of people going against all odds to voice their support for this movement and the upcoming event.

People in numerous cities from provinces across the country are increasing their efforts and showing the world how they yearn for regime change. This initiative is gaining strength significantly following the Dec/Jan protests that swept over 140 cities throughout Iran.

Najaf Abad – Zarrin Shahr – Fulad Shahr

Footage from Isfahan Province show PMOI/MEK supporters holding posters reading, “Free Iran – 1,000 Ashrafs – Paris, 2018” with the Iranian flag and the embedded lion and sun symbol.

Ahvaz

A member of the PMOI/MEK network in Ahvaz has provided footage of writing graffiti in support of the Free Iran convention.

Another video from Khorramabad shows PMOI/MEK supporters distributing posters of the Free Iran convention throughout this city in western Iran. One of these posters contained this writing:

“I have a dream: Free Iran”

Shahr-e Rey

More graffiti writing by PMOI/MEK supporters in support of the Free Iran rally in Paris.

Shiraz

A PMOI/MEK supporter is seen distributing leaflets of the Free Iran convention throughout the Shiraz Engineering School and writing graffiti on various walls throughout the city during the night.

Mashhad

“Free Iran – Uprising to Victory” is the slogan written on the hand of a PMOI/MEK supporter in the city of Mashhad.

Tehran/Karaj

PMOI/MEK supporters in Tehran, the capital of Iran, and the city of Karaj are seen distributing Free Iran leaflets and raising the lion and sun flag.

Arak

In a courageous measure, leaflets in support of the Free Iran convention was distributed and put up by PMOI/MEK supporters in various areas of the city.

Bushehr

PMOI/MEK supporters put up posters of the Free Iran convention and Iranian opposition leader Maryam Rajavi in this city, filming and voicing their support for the upcoming rally.

آغاز و پایان نفتکش سانچی در هاله‌ای از ابهام

آغاز و پایان نفتکش سانچی در هاله‌ای از ابهام

نزدیک به 2هفته از فاجعه آتش گرفتن نفتکش ایرانی موسوم به سانچی در سواحل شرقی چین گذشت. غروب شانزدهم دیماه بود که رسانه‌های چین، برخورد نفت‌کش سانچی متعلق به شرکت ملی نفت ایران با یک کشتی فله بر چینی به‌نام کریستال را به سراسر جهان مخابره کردند.

نفت‌کش سانچی که در تاریخ «۲۵آذرماه» با پرچم پاناما از جزیره خارک حرکت کرده بود قرار بود روز یکشنبه 17دیماه وارد داسان در کره جنوبی شود. این نفتکش با داشتن «۲۷۴متر طول»، «۵۰عرض»، «۲۳متر ارتفاع» و «۱۴مخزن» حمل فرآورده‌های نفتی در ۳۰۰کیلومتری شانگهای در حالی با کشتی فله‌بر چینی برخورد نمود که حامل ۱۳۶هزار تن میعانات گازی معادل حدود یک میلیون بشکه نفت به ارزش 60میلیون دلار بود.

هر چند پس از این تصادف، کشتی فله‌بر چینی توانست با نجات تمامی خدمه‌ و تحمل خسارتی نه چندان جدی، محل را ترک کند اما در نتیجه این حادثه نفتکش سانچی در لحظه آتش گرفت. آتش‌سوزی پس از اصابت کشتی فله‌بر چینی، به مخزن نفت‌کش سانچی رخ داد و تا آنجا گسترش پیدا کرد که پس از چندین مرحله انفجار نهایتاً در روز یکشنبه بیست و چهارم دیماه، کشتی سانچی به‌صورت کامل در آب غرق شد.

گزارشهای اولیه از محل حادثه حکایت از جان باختن تمامی خدمه و کارکنان کشتی سانچی در انفجارهای مهیب و شدید در روز اول حادثه بود. خبرگزاری حکومتی ایلنا 24دیماه 96 تحت عنوان 32خدمه نفتکش ایرانی در همان لحظات اولیه سانحه جان باختند به‌نقل از رئیس سازمان دریانوردی شانگهای چین در این باره نوشت: «‌ همان‌طور که پیش از این نیز گفته بودم تحلیل‌های کارشناسی و بررسی‌های فنی نشان می‌دهد به‌محض وقوع تصادف بین دو کشتی چینی و نفتکش ایرانی، انفجار اولیه به قدری شدید و مهیب بوده است که در همان لحظات اولیه همه ۳۲خدمه کشتی ایرانی جان‌باخته‌اند. اما به‌رغم این پیش‌بینی‌ها و تحلیل‌های نزدیک به واقعیت فنی، عملیات امداد و نجات برای روشن شدن تمام ابعاد حادثه با قوت ادامه خواهد یافت».

در ادامه همین تلاشها بود که نهایتاً گروهی از امدادگران در حالی که شرایط جوی نامناسب و انفجارهای مستمر روی عرشه کشتی هم‌چنان جریان داشت موفق شدند تا ضمن خارج ساختن بقایای دو جسد از سرنشینان کشتی به جعبه سیاه کشتی نیز دست پیدا کنند. به این ترتیب علاوه بر جسد یکی از قربانیان که روزهای اول حادثه توسط امداد گران از آب گرفته شد جسد 2نفر دیگر از قربانیان این حادثه در نتیجه تلاشهای امدادگران پیدا شد که البته به‌دلیل سوختگی شدید قابل شناسایی نبودند و باید هویت آنان را از طریق آزمایش دی.ان.ای مشخص کرد. در مورد پیکر سایر سرنشینان کشتی نیز کارگزاران رژیم به‌صراحت اعتراف کرده‌اند که امکان دستیابی به اجساد سایر سرنشینان کشتی، دیگر امکانپذیر نیست. (خبرگزاری ایلنا 24دیماه 96) 

همین جا باید خاطرنشان کنیم که حکومت آخوندی تا قبل از غرق شدن کشتی در وحشت از خشم و اعتراض خانواده‌های خدمه نفتکش نسبت به بی‌کفایتی کارگزاران دزد و غارتگر رژیم در خاموش کردن آتش و نجات خدمه نفتکش هم‌چنان وعده نجات جان خدمه کشتی را به خانواده‌های آنان می‌داد. همین امر باعث گسترده شدن اعتراض خانواده‌های قربانیان فاجعه شد. در این حال اعتراضات افکار عمومی نیز تا آنجا بالا گرفت که نهایتاً حاکمیت فاسد آخوندی را مجبور ساخت بعد از 7روز برای جلوگیری از اعتراض بیشتر خانواده‌های قربانیان، وزیر کار دولت آخوند روحانی را همراه با گروه نجات و تکاوران نیروی دریایی ارتش به چین اعزام کند. در چنین احوالی بود که نهایتاً خبرگزاری حکومتی ایلنا 24دیماه 96 به‌نقل از وزیر کار رژیم مجبور به اعتراف شد که: «چینی‌ها از همان روز اول به ما گفتند تمامی سرنشینان کشتی فوت کرده‌اند».

نتیجه چنین بی‌لیاقتی و نا کارآمدی متولیان دروغگوی حکومت چپاولگر آخوندی چنان موجی از اعتراضات اجتماعی در شبکه مجازی را بهمراه داشت که سر انجام رسانه‌های حکومتی را وادار نمود این چنین اعتراف کنند: «جان باختن ۳۲تن از ملوانان نفتکش سانچی، سیل عظیمی از سؤالات را از سوی عموم مردم در خصوص چرایی وقوع این فاجعه روانه فضای مجازی کرده است. اما ارائه اطلاعات ناقص و عدم شفاف‌سازی به موقع از سوی مسئولان موجب شده که گمانه‌زنی‌ها‌ در رابطه با حادثه سانچی به انتشار گسترده شایعات منجر شود». (روزنامه دنیای اقتصاد 26دیماه 96) 

در یک نمونه دیگر روزنامه حکومتی جهان صنعت 26دیماه 96 در اعتراف به متولیان دزد و نالایق حکومتی نوشت: «در چند دهه اخیر‌ کشور ما با انواع تصادفات در جاده و هوا روبه‌رو بوده و تلفات جانی و مالی فراوانی هم بر جا‌ نهاده است که به‌خاطر مدیریت ناقص نا‌آگاه و در عین‌حال غیرشفاف در کشور است و بررسی و به قول معروف تحقق و تفحص مطلوب و مستدلی درباره آنها یافت نمی‌شود. نمونه‌هایی از سقوط هوایی و تصادفات جاده‌یی در کشور که اینک با فاجعه‌بارترین سانحه دریایی کشور ادامه یافته‌است... از همان آغاز چینی‌ها طبق معمول دست بالا را گرفتند و با لحنی آمرانه و تهدیدآمیز از ارجح داشتن محیط‌زیست‌شان بر اطفای حریق حرف می‌زدند. از همان آغاز اصل بر این بود که غافلگیری مقامات در مقابله با رویدادهای مخرب طبیعی و غیرطبیعی بار دیگر اثبات شود. مشابه فاجعه پلاسکو که چند روز دیگر سالگرد آن فرا می‌رسد و می‌بینیم که هیچ خبری نشده است انگار نه انگار کلی مال و جان و زندگی خود را از دست داده‌اند».

شایان یادآوری است که تعداد سرنشینان نفتکش ایرانی موسوم به 'سانچی' ۳۲نفر بود که ۲۷نفر از آنها خدمه کشتی محسوب می‌شدند. دو نفر از این خدمه اهل بنگلادش بودند. علاوه بر 27خدمه کشتی، چهار دانشجوی کشتیرانی به همراه همسر یکی از افسران، سایر سرنشینان کشتی سانچی را تشکیل می‌دادند. در این زمینه هم رژیم دجال آخوندی در روزهای اول تعداد سرنشینان کشتی را بدروغ 30نفر اعلام کرد.

ناگفته نماند که کشتی باربری چینی با طول 225متر و 32متر عرض و 76هزارتن وزن، دارای پرچم هنگ گنگ، حامل محموله ۶۴هزار تن غله از آمریکا به مقصد چین بود اما بدون هرگونه خسارت عمده و در حالی‌که تمامی 21خدمه کشتی نجات یافته بودند محل حادثه را ترک کرد.

این سانحه که یکی از بدترین سوانح دریایی و یکی از بزرگترین فجایع زیست محیطی در دهه‌های اخیر را با خود بهمراه داشت در منطقه‌یی از دریای شرقی چین به‌وقوع پیوست که کمتر مورد استفاده کشتی‌های بزرگ بوده است.

خبرگزاری رویترز درباره برخورد این دو کشتی با اشاره به این‌که این برخورد در منطقه‌یی رخ داده است که کمتر مورد استفاده کشتی‌های بزرگ است و بیشتر کشتی‌ها از شرق یا غرب این منطقه عبور می‌کنند اضافه می‌کند: «ترانسپوندرهای این دو کشتی، ۴۸ساعت قبل از سانحه، سیگنالی نفرستاده بودند و به همین دلیل، مسیر دقیق این کشتی‌ها مشخص نیست. هم‌چنانکه مشخص نیست به چه دلیل سیگنالی از این دو کشتی در این مدت دریافت نشده است».

با تمام این اوصاف تا آنجا که به شواهد ظاهری سانحه بر می‌گردد کارشناسان پیش‌بینی کرده‌اند که احتمالاً دماغه کشتی چینی به پهلوی راست نفتکش ایرانی برخورد کرده است. ولی هنوز گزارش رسمی بر اساس اطلاعات جعبه‌های سیاه دو کشتی منتشر نشده است. طبق قانون این جعبه سیاه باید به پاناما، محل ثبت کشتی فرستاده شود اما در حال حاضر به بندر شانگهای در چین منتقل شده‌است.

روزنامه حکومتی مهر 26دیماه ضمن تأیید این موضوع که اطلاعات موجود در این جعبه می‌تواند علت واقعی تصادف و چگونگی برخورد دو کشتی را با هم مشخص کند اضافه کرده است: «جعبه سیاه کشتی حاوی داده‌هایی است که از مهمترین آنها می‌توان به تاریخ و ساعت، موقعیت جغرافیایی، سرعت، درجه حرارت، ارتباطات صوتی، داده‌های رادار، هشدارهای اصلی و هم‌چنین سرعت و جهت باد اشاره می‌کند. بر اساس کنوانسیون سازمان جهانی دریانوردی تمامی کشتی‌ها ملزم به داشتن چنین دستگاههای ثَباتی در خود هستند تا بتوانند داده‌های حسگرهای مختلف کشتی را جمع‌آوری کنند. اطلاعات جعبه سیاه کشتی فقط در دسترس مالک کشتی یا افراد مجاز قرار می‌گیرد».

این در حالی است که بنا‌ به گفته معاون سازمان بنادر و دریانوردی رژیم رمزگشایی از جعبه سیاه نفتکش غرق شده سانچی می‌تواند از یک تا سه ماه زمان ببرد که البته این فاصله زمانی هم‌چون نمونه‌های قبلی مورد استفاده حاکمیت دجال آخوندی برای سرپوش گذاشتن روی دلائل واقعی این حادثه قرار خواهد گرفت.

در میان انبوه ابهامات و تناقضاتی که اذهان عمومی را در این فاجعه اسفناک به خود مشغول نموده است هم‌چنین می‌توان به بیش از پنج بار تغییر نام کشتی در طول 10سال و تعویض پرچم آن و ثبت اسم آن در کشور پاناما اشاره کرد که بیانگر نیات واقعی رژیم غارتگر آخوندی در مورد برنامه‌ها و اهداف رژیم در راستای دور زدن تحریمها بوده است.

سایت حکومتی پاسدار رضایی موسوم به انتخاب 23دیماه تحت عنوان 6سوال مهم و کلیدی در مورد تصادف 130میلیون دلاری سانچی در این باره به صراحت اعتراف کرده و می‌نویسد: «از جمله ابهامات بزرگی که با این رویداد تلخ برای عموم ایرانیان به وجود آمد، نام نفتکش دچار حریق شده و پرچم برافراشته بر فرازش بود که هیچ سنخیتی با کشورمان ندارد. کشتی‌ای که کمتر از ۱۰سال سن دارد، اما «سانچی» پنجمین نامی است که بر آن نهاده شده است. این تغییر نام‌های متوالی در حالی رقم خورده که برخی مدیران از دشواریهای حرکت نفتکش‌های ایرانی در شرایط تحریم و دور زدن تحریم‌ها با شیوه‌هایی مانند ثبت سپید با نام سانچی در پاناما سخن می‌گویند. ادعایی که اگر صحت داشته باشد، با تصادف سانچی به شکل کامل برملا شد و مشت کشورمان را در جهان باز کرد».

پوشش بیمه کشتی نیز یکی دیگر از ابهامات این حادثه اسفناک می‌باشد که از هم اکنون محافل حقوقی بین‌المللی را به خود مشغول کرده است. سایت حکومتی موسوم به اقتصاد آنلاین 26دیماه تحت عنوان جزییات پوشش بیمه‌ای نفتکش سانچی به‌نقل از یکی از کارگزاران دزد حکومتی این چنین می‌نویسد: «۷۰درصد بیمه کشتی ر ا شرکت لویدز نروژ برعهده دارد و ۳۰درصد آن نیز از سوی دو شرکت بیمه داخلی انجام شده است. بیمه شخص ثالث نیز شامل صدمات جانی و آلودگی محیط زیست یا حداکثر پوشش بیمه‌ای از سوی شرکت Steam ship انجام شده است و هیچ‌گونه مشکلی در این زمینه وجود ندارد».

هر چند که کارگزاران رژیم تلاش دارند بدروغ نشان دهند که در این زمینه مشکلی وجود ندارد اما می‌توان به‌خوبی حدس زد که به‌دلیل مسائلی نظیر نگرانی برخی بانکها از تعاملات مالی با رژیم فاسد آخوندی در نتیجه تحریم‌های بانکی، وجود عناصر و ابهامات مختلف در این حادثه، نظیر خود کشتی، محموله نفتی، افراد کشته شده و چندملیتی بودن آنها و نیز مسائل زیست‌محیطی مرتبط با آن، پرداخت خسارات توسط شرکتهای بیمه‌کننده را در عمل با پیچیدگی بسیار زیاد روبه‌رو خواهد کرد.

سر و ته کرباس نظام ولایت در قیام ایران!

سر و ته کرباس نظام ولایت در قیام ایران!

باندهای غالب و مغلوب نظام ولایت‌فقیه به‌رغم اختلافات زیاد در زمینه‌های مختلف، به‌ویژه در زمینه چپاول اموال مردم و سرکیسه کردن آنها، در یک موضوع با هم وحدت و اتفاق نظر دارند که آن هم حفظ نظام به هرقیمت است.

هردو باند درونی رژیم با شنیدن صدای قیام مردم ایران و شنیدن به صدا در آمدن ناقوس مرگ نظام ولایت، در یک واکنش هماهنگ قیام ایران را به بیگانه نسبت دادند.

قیام‌کنندگان نیز که مهر باطل شد را به تمامیت نظام ولایت‌فقیه زده‌اند، در جواب هردو باند پایان کار ماجرای ”اصطلاح طلبی“ و ”اصولگرایی“ را نیز اعلام کردند، زیرا از نظر مردم این باندها سروته کرباس نظام ولایت هستند.

این واقعیتی است که مهره‌های رژیم نیز خود به آن معترفند.

صادق زیباکلام یکی از ایادی باند روحانی صراحتاً می‌گوید: ”مردم از اصلاح‌طلبان عبور کره اند“

وی با اشاره به نشست وزارت کشور روحانی با دسته‌جات و باندهای رژیم مبنی برموضعگیری علیه قیام‌کنندگان ضمن اعتراف به بی‌اعتنایی مردم نسبت به این باندها و مواضع ضد‌مردمی آنها می‌گوید: «فایده‌ای ندارد، احزاب اصول‌گرا که نزد مردم اعتباری ندارند، احزاب اصلاح‌طلب نیز اعتبار خودشان را از دست دادند بنابراین، این‌که احزاب بخواهند بگویند مردم چه کار کنید چه کار نکنید کسی به حرف آنها گوش نمی‌دهد». (روزنامه حکومتی افتاب یزد 14دی 96) 

روزنامه جهان صنعت 14دی 96 وابسته به باند روحانی به صحنه آمدن آخوند محمد خاتمی رئیس‌جمهور اسبق و مجمع روحانیان مبارز رژیم را برای زدن چوب زیر بغل نظام به سخره گرفته و به شکست اقدام اخیر این باند برای نجات نظام ولایت اذعان کرده است: «ما اصلاح‌طلبان مقیم ایران، حوادث و ناآرامی‌های روزهای اخیر را با آغوش باز محکوم می‌کنیم از این کسانی که آرامش جامعه را به هم می‌ریزند شکایت می‌کنیم. باز اگر این کارها را در راستای به قدرت رسیدن ما می‌کردند یک چیزی ولی در این تجمعات هیچ شعاری به نفع ما داده نمی‌شود لذا مگر دیوانه‌ایم که از آنها حمایت کنیم. نه‌تنها حمایت نمی‌کنیم بلکه حاضریم به نیروهای یگان ویژه ملحق شویم و این اغتشاشگران را دستگیر ولی با احترام آنها را به بازداشتگاه منتقل کنیم زیرا اصلاح‌طلبی از خشونت بیزار است! و... با تشکر مجمع روحانیان مبارز».

همین روزنامه در مقاله‌ای دیگر با طرح این سؤال که چرا چهره‌های به‌اصطلاح طلب نیز به‌رغم ادعای حمایت از ”خواستهای مدنی و سیاسی“ و به‌اصطلاح ”دفاع از حقوق شهروندی“ و... اما اکنون رویکردشان را نسبت به این مردم تغییر داده‌اند.

نویسنده مقاله این روزنامه حکومتی البته به صراحت این تغییر را بارز نمی‌کند، اما واقعیت این است که رویکرد آنها در محکومیت قیام ایران و خواستشان برای سرکوب این قیام به خوبیی آشکار می‌کند که صحبت از حقوق مدتی و شهروندی چیزی بیش از یک شیادی کامل در جهت منافع باندی آنها نبوده است.

واقعیت این است که، اصلاح‌طلبان کذایی به‌رغم نق زدنها و غرولندهای صد من یک غاز در شرایط عادی، در مقاطع حساس حیات ننگین نظام ولایت‌فقیه و بر سر بزنگاهها زیر قبای ولایت را رها نمی‌کنند و کاملاً هم کاسه باند رقیب می‌شوند.

بنابراین دار و دسته مجمع روحانیان مبارز وابسته به این باند و رئیس آن آخوند محمد خاتمی شیاد که سالیان بود خفقان گرفته بودند، پس از شعله ورشدن آتش قیام، یک‌باره سراز لانه بیرون کرده و قیام را تخطئه کرده و مجدداً به کاسه لیسی ولی‌فقیه ارتجاع پرداختند.